Dokuz ay karnında taşımak ya da dünyaya getirmek elbette önemli, bir varlığa hayat vermek... Ancak; bence daha da önemlisi o canlıyı hayata en güzel şekilde hazırlamak. Ona doğduğu andan itibaren gerekli ilgiyi ve sevgiyi gösterip doğruyu ve yanlışı ve daha hayata dair önemli şeyleri öğretmek. Ebeveynlik böyle bir şey. Anne ve baba olmak... Bu yazıyı yazıyorum çünkü bana göre dünya üzerindeki en şanslı insanlardan biriyim. Her koşulda ve karşılıksız olarak peşimde beni şımartmadan seferber olan, muhteşem insanlardan oluşan bir ekibim oldu. Herhangi birini denklemden çıkardığımda bugün beni ben yapan bileşenlerden bir kısmını da çıkarmış oluyorum ve bugünkü kişiliğime, "BEN"e ulaşamıyorum.
Öyle en asi ergenliği yaşamadım ben mesela. Çevremdeki insanların çoğundan daha az kapı çarptım, daha az bağırdım, daha az kriz geçirdim. Şimdi düşündüğümde, "bu muhtemelen benim hormonal olarak hafif bir ergenlik geçirmemden dolayı değildi, sanırım" diyorum. Çünkü; benim ekibim çok güçlüydü. Her biri bana ayrı bir şeyi öğretti. Mesela annemden güçlü bir
Öyle en asi ergenliği yaşamadım ben mesela. Çevremdeki insanların çoğundan daha az kapı çarptım, daha az bağırdım, daha az kriz geçirdim. Şimdi düşündüğümde, "bu muhtemelen benim hormonal olarak hafif bir ergenlik geçirmemden dolayı değildi, sanırım" diyorum. Çünkü; benim ekibim çok güçlüydü. Her biri bana ayrı bir şeyi öğretti. Mesela annemden güçlü bir
